दिगंताला सुगंधित करणारी हास्याची लकेर या जगात असू शकते, यावर विश्वास बसावा, असे वाटत असेल तर फुललेली काटेसावर पाहायला हवी

वसंत म्हणजे आपल्या मनात सौंदर्यामुळे आणि यौवनामुळे लागलेली एक मोहक आग! काटेसावरीच्या फुलांच्या रंगाची आणि त्या फुलांसारखीच मोहक आग! या अर्थाने काटेसावर वसंताचे प्रतीक बनून राहते. शिशिराला वसंताने हळूवार धक्का दिल्यावर काटेसावर फुलते. ग्रीष्माने वसंताला एक छोटासा धक्का दिल्यावर फलधारणा होते. काटेसावरीला शेंगा धरतात. वर्षा ऋतूच्या सुरुवातीला चुकार ढग आकाशात जमू लागतात. त्यांचा एक श्यामल धक्का ग्रीष्माला पुढे ...

इतक्या कोरड्या फांद्यांवर सोन्याची फुले फुलत असतील तर वैराण आयुष्यालासुद्धा स्वप्नांची कमलपुष्पे लगडत असतीलच की! निदान तशा अफवा उठायला काय हरकत आहे?

सौंदर्य माणसाला बोलायला लावते. त्याच्या मनाचे लपलेले पदर त्यालाच उलगडून दाखवते. त्या उलगडलेल्या पदरांच्या कहाण्या गालिब आपल्या ग़ज़लेमध्ये बंदिस्त करतो. त्याचसाठी तर उर्दूचा खडक फोडत फोडत त्याची कविता वाचाविशी वाटते. उन्हात खूप चालून सोनसावरीचे बन गाठायचे आणि उर्दू फोडत फोडत गालिब वाचायचा, दोन्हीचा ‘मकसद’ एकच - सौंदर्याची ओढ! सौंदर्यामुळे आपल्या मनाचे लपून राहिलेले भरजरी पदर आपल्याच पुढे उलगडत जातात...

माझ्या मनाच्या वैतागलेल्या कॅनव्हासवर अवचटांनी विक्षिप्त आणि विचित्र लोकांचे किस्से सांगून एक अ‍ॅब्सर्ड विनोदाचा सूर्य रंगवला…

डिसेंबरात पाऊस म्हणजे फार होते. आणि डिसेंबरात ऑक्टोबरसारखे उकडायला लागले तर काय करायचे माणसाने? सकाळी उठालो तर आकाश ढगांनी गच्च भरलेले. जुलैमध्ये ढग खाली उतरतात तसे उतरलेले. सगळे क्रेझी वातावरण. ऋतुचक्राच्या एकंदर कॅनव्हासच्या बाहेरचा दिवस हा! काय करावे कळत नाही! सगळा ऱ्हिदम बिघडून जातो मनाचा अशा दिवशी! इतक्यात फोन वाजला, नाव दिसले – ‘सुभाष अवचट’. हा एक सतत कॅनव्हासच्या बाहेर राहणारा माणूस. मी फोन उचलला...