संघर्ष करणारा कधीच मोडून पडत नाही, हे या आत्मकथनाचे सार आहे!
ग्रंथनामा - शिफारस\मराठी पुस्तक
वसंत केशव पाटील
  • ‘मी लोकांचा सांगाती’ या पुस्तकाचे मुखपृष्ठ
  • Fri , 01 March 2019
  • ग्रंथनामा Granthnama शिफार मी लोकांचा सांगाती Mi Lokancha Sangati संपतराव पवार Sampatrao Pawar

अगदी विद्यार्थिदशेपासून गेली तब्बल पाच तपे शेतकऱ्यांचा निर्भीड वाली आणि खंबीर वकील म्हणून सातत्याने संघर्षरत असलेल्या भाई संपतराव पवारांचे ‘मी लोकांचा सांगाती’ हे लक्षवेधी आत्मकथन आहे. या आत्मकथनात व्यक्तीपेक्षा समष्टीचा पैस नि परीघच अधिक प्रभावी आहे. एकूण सहा प्रकरणांत विभागलेले हे लेखन खरे तर एकाच अंत:सूत्रात बांधलेले आहे. शेतीचे अर्थशास्त्र, चारा-पाण्याचे न्याय्य नियोजन, गावगावकीचे तिढे-तिपडे, प्रस्थापित राजकारण्यांचे दांभिक मुखवटे, धनदांडग्यांची सत्तालोलुपता, पुढाऱ्यांची दाखवेगिरी, सरकारी अधिकाऱ्यांची ढिम्म वृत्ती, तत्त्वनिष्ठा गुंडाळून रंग बदलणारे पक्षश्रेष्ठी, दुष्काळामुळे होणारी गुराढोरांची परवड नि अशा गावाशिवाराला तळागाळात लोटणाऱ्या विविध समस्यांचा हा कोलाज आहे.

संपतरावांची मूळ पिंड-प्रकृती ही अथक लढवय्याची. एकीकडे समंजस, संयमी आणि समर्पणभाव, पारदर्शक परखडपणा, घट्ट मूल्यनिष्ठा; तर दुसरीकडे सळसळती अशी, ‘शेंडी तुटो पारंटी तुटो’ या पंथातील सर्वमंगलकारी दृढनिश्चयी भूमिका. युवाशक्तीची बळ-बांधणूक करण्यातील असोशी व त्याकरिता रात्रंदिवस पायाला भिंगरी, अन्याय-अत्याचार व जातिभेदाची जळमटे यांविषयीची तर्कशुद्ध चीड, सहकार्य, समन्वय, श्रमदान, स्वयंसूचन सामोपचार यांवर मन:पूत विश्वास, आंदोलन-मार्चे वगैरेचे काटेकोर नियोजन आणि विशेष म्हणजे समग्र प्रयोजनातील सुस्पष्टता, ही अशी एकूण त्यांच्या व्यक्तिमत्त्वाची समृद्ध खतावणी.

एन.डी. पाटील, अप्पासाहेब शिंदे, मुकुंदराव किर्लोस्करांदीसह आपले आई-वडील तसेच अनेक सहकाऱ्यांची विशेषत: भारत पाटणकर, बाबराव गुरव यांची संपतरावांनी चितारलेली कृष्णधवल चित्रेच-चरित्रे एकरंगी किंवा एकांगी वाटत नाहीत. शासन-प्रशासनातील भल्याबुऱ्या घटना-प्रसंगांचे रोखठोक वर्णन, विश्लेषण मोठे मार्मिक व समतोल आहे. आपल्या महाविद्यालयीन जीवनात आलेल्या दोन परस्परविरोधी वर्तन-व्यवहाराच्या प्राचार्यांविषयी संपतरावांनी कथन केलेले अनुभव ताठ कण्याचा आणि कणखर बाण्याचा विद्यार्थी काय असतो, याची प्रचीती देतात. भारतीय व जागतिक राजकारणातील संपतरावांनी दिलेले संदर्भ त्यांच्या चौफेर व अभ्यासू वृत्तीची साक्ष म्हणता येईल.

या लेखनातील महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे संपतरावांनी ‘बिटविन द लाइन्स’मध्ये जी सूचक स्पेस सोडली आहे ती बरेच काही सांगून जाते. संपतराव मातीच्या पायांची फारशी दखल घेत नाहीत. जो स्वत:शी नेक-नामदार किंवा प्रामाणिक असत नाही, तो कुणाशीही कधीच प्रामाणिक असू शकत नाही, हे जीवनमूल्य उराशी जपत संपतरावांनी केलेली काटेरी वाटचाल ‘सारेच दीप मंदावले…’ अशी खंत बाळगणाऱ्यांना मोठी उभारी देणारी आहे.

हा जागल्या पाठीवर गावाशिवारातील जटिल समस्यांचे गाठोडे घेऊन, आपल्या उरा-शिरावर परिस्थितीचे प्रहार झेलत सुसाट निघालेला प्रभंजन आहे. आणि या साऱ्या पार्श्वभूमीला सातत्याने मंद-मृदू तरीही तारसप्तकात निनादणारी संपतरावांची कृतकृत्य नम्रता, परमत सहिष्णुता, भक्ती-विभक्ती तसेच विरक्तीही कशी भोवंडून टाकते, यासाठी मुळातून हे पुस्तक वाचावे लागते.

मातीच्या पायांनी त्यांना लाख खोडे घातले, जिवाभावाच्या साथीदारांनी अकारण-सकारण फारकत घेतली, पण हा रापलेला गडी पुढे नि पुढेच धावत राहिला. धपापत राहिला. उसासत राहिला. जगाच्या लेखी हीच त्याची चिमूटभर कहाणी. त्याने स्वत:तच प्रस्तावनेत म्हटले आहे – ‘राबणाऱ्यांचं गर्वगीत मी गात राहिलो आणि महाराष्ट्राच्या एका कोपऱ्यात जगाकडे पाठ करून काम करत राहिलो.’

सुहास पळशीकरांचे श्रीकाराचे दोन शब्द या आत्मकथनाचे जणू ‘प्रीअॅम्बल’च म्हणावे. सुहास कुलकर्णींचे प्रकाशकीयही सामाजिक गतिस्थितीचे नेमके विश्लेषण करणारे आहे. संपतराव म्हणजे शेतकरी-कामगार पक्षाचा एकलव्य. तरीसुद्धा त्याने पक्षाची शोकांतिका आणि तिची कारणमीमांसा हातचे न राखता केली आहे. संघर्ष करणारा कधीच मोडून पडत नाही आणि पडला-झडला-तंटला तरीही पायांखालची पुण्यगंधा मृतिका घेऊन तो पुन्हा झेपावतो, वादळाला ललकारतो. वाकत किंवा रांगत नाही, हेच या आत्मकथनाचे सार म्हणावे लागते.

खरे तर बळिराजा धरणाचा प्रवर्तक व शिल्पकार ही संपतरावांची सर्वदूर पोहोचलेली ओळख, पण इथे या पानापानावर प्रगटलेला संपतराव हा न संपणारा आणि न विकणारा असा दीपस्तंभ आहे.

.............................................................................................................................................

भाई संपतरावांच्या ‘मी लोकांचा सांगाती’ या पुस्तकाच्या ऑनलाईन खरेदीसाठी क्लिक करा -

https://www.booksnama.com/book/4512/Mi-Lokancha-Sangati

.............................................................................................................................................

Copyright www.aksharnama.com 2017. सदर लेख अथवा लेखातील कुठल्याही भागाचे छापील, इलेक्ट्रॉनिक माध्यमात परवानगीशिवाय पुनर्मुद्रण करण्यास सक्त मनाई आहे. याचे उल्लंघन करणाऱ्यांवर कायदेशीर कारवाई करण्यात येईल.

.............................................................................................................................................

‘अक्षरनामा’ला आर्थिक मदत करण्यासाठी क्लिक करा -

.............................................................................................................................................

Post Comment

Sandesh pawar

Sat , 02 March 2019

धन्यवाद सर


अक्षरनामा न्यूजलेटरचे सभासद व्हा

म. फुले-आंबेडकरी साहित्याकडे मी ‘समाज-संस्कृतीचे प्रबोधन’ म्हणून पाहतो. ते समजून घेण्यासाठी ‘फुले-आंबेडकरी वाङ्मयकोश’ उपयुक्त ठरणार आहे, यात शंका नाही

‘आंबेडकरवादी साहित्य’ हे तळागाळातील समाजाचे साहित्य आहे. तळागाळातील समाजाचे साहित्य हे अस्मितेचे साहित्य असते. अस्मिता ही प्रथमतः व्यक्त होत असते ती नावातून. प्रथमतः नावातून त्या समाजाचा ‘स्वाभिमान’ व्यक्त झाला पाहिजे. पण तळागाळातील दलित, शोषित व वंचित समाजाला स्वाभिमान व्यक्त करणारे नावदेखील धारण करता येत नाही. नव्हे, ते करू दिले जात नाही. जगभरातील सामाजिक गुलामगिरीत खितपत पडलेल्या समाजघटकांचा हाच अनुभव आहे.......

माझ्या हृदयात कायमस्वरूपी स्थान मिळवलेला हा सीमारेषाविहिन कवी तुमच्याही हृदयात घरोबा करो. माझ्याइतकंच तुमचंही भावविश्व तो समृद्ध करो

आताचा काळ भारत-पाकिस्तानातल्या अधिकारशाही वृत्तीच्या राज्यकर्त्यांनी डोकं वर काढण्याचा आहे. अशा या काळात, देशोदेशींच्या सीमारेषा पुसून टाकण्याची क्षमता असलेल्या वैश्विक कवितांचा धनी ठरलेल्या फ़ैज़चं चरित्र प्रकाशित व्हावं, ही घटना अनेक अर्थांनी प्रतीकात्मकही आहे. कधी नव्हे ती फ़ैज़सारख्या कवींची या घटकेला खरी गरज आहे, असं भारत आणि पाकिस्तान या दोन्ही देशांतल्या विवेकवादी मंडळींना वाटणंही स्वाभाविक आहे.......